Aðeins of seinn

Týpískt. Fimm dögum eftir jól finn ég flottustu jólagjöf allra tíma. Jæja, ég slepp þá bara við að gera óskalistann 2007. Það er að segja ef ég verð ekki búinn að gleyma þessu þá.

Eða kaupa mér það sjálfur. Annað eins hefur nú gerst.

Saaanctus!

Þið vitið líklega öll hvað mér finnst Bach frábær, svo það ætti varla að koma neinum á óvart að mikið af uppáhaldsjólatónlistinni minni er einmitt eftir hann. Stundum þegar ég hlusta á Bach finnst mér líka gaman að syngja með. Ekkert endilega bassann. Stundum baula ég líka út efri raddirnar með mikilli innlifun, en líklega minna listfengi. Það gerir líka ekkert til.

Þótt mér finnist gaman að baula út gamla Bach myndi ég varla leyfa nokkrum manni að heyra það. Og ég myndi örugglega ekki búa til úr því myndband og setja á Youtube. Þetta er stórkostlega fyndið, átakanlegt og sársaukafullt í senn. Ég verð að viðurkenna að ég dáist að úthaldinu. En ég held að þetta verði seint uppáhaldsútgáfan mín af jóla-Sanctusnum frá 1724. Sem guðs lifandi betur fer.

Gleðileg jól!

Vesalings tenór

Vesalings Roberto Alagna. Eins og upptökurnar frá La Scala sýna var hann í fantaformi þetta örlagaríka kvöld. Söng eins og engill, svei mér þá. Til dæmis H-ið í lokin á Celeste Aida, rétt áður en allt varð vitlaust. Glansandi fallegt H. Bara alveg fullkomið. Eða eins og tenórinn sagði af sinni einstöku hógværð: Sono stato bravissimo.

Verst að arían skyldi vera í B-dúr. Tæknileg mistök, myndu sumir segja.

Á leið heim

Ég mun sakna:
-- Stresslausa lífsins. Það er allt svo miklu afslappaðra hérna. Sem auðvitað kemur líka til af því að ég er ekki að stússast í tíuþúsund hlutum eins og á Íslandi. Og nú veit ég það: tveggja mánaða afslöppun er nóg til að laga jafnvel svæsnustu vöðvabólgu.
-- Óperunnar. Það er bara svo gaman að komast í almennilega óperu. Ég er meira að segja búinn að sjá Elektru tvisvar! Já, ég er sko kaldur kall.
-- Danska útvarpsins. P2 er alveg frábær útvarpsstöð. Bara létt snakk, klassísk tónlist á daginn og djass á kvöldin. Og á sunnudagskvöldum er sniðugur þáttur þar sem eru bornar saman sex útgáfur af sama verkinu og þrír sérfræðingar velja þá bestu í útsláttarkeppni. Af hverju er ekki hægt að hafa svona útvarpsstöð heima?

Ég mun ekki sakna:
-- Rigningarinnar. Það er búið að rigna svolítið mikið hérna, og þið vitið hvað ég HAAATA rigningu!
-- Dönskunnar. Eða réttara sagt fólk sem talar dönsku of hratt. Sem eru eiginlega allir. Annars hef ég ekkert á móti dönsku, hún er bara fín. Nema hún er aðeins of lík þýsku. Það hefur verið stærsti höfuðverkurinn að muna hvað er þýska og hvað er danska. Svo asnaðist ég á þýska bíómynd um daginn (Das Leben der Anderen, mæli með henni) og var marga daga að ná áttum aftur.
-- Sturtunnar minnar. Hún er svo fáránleg að ég þyrfti helst að taka mynd af henni áður en ég fer. En mér skilst að dönsk baðherbergi séu oft frekar skrautleg...

Svo er ég ekki frá því að ég hlakki bara til þess að byrja aftur að kenna. Enda byrjar janúar á Monteverdi og Britten - það gerist nú ekki mikið betra.

Matur og vín, og Yo-Yo

Ég er sæll og glaður. Og saddur, úff hvað ég er saddur. Mamma og amma voru í heimsókn um helgina og við versluðum mikið og borðuðum meira. Ef einhverjir vilja fara fínt út að borða í Kaupmannahöfn mæli ég með Le Sommelier á Bredgade ekki langt frá Amalienborg. Maturinn var algjörlega guðdómlegur og þjónustan fullkomin. Vínlistinn var upp á svona 80 blaðsíður og mörg vínin kostuðu milli 50 og 100.000 krónur. Við létum okkur nú nægja Jasper Hill 2002 sem var töluvert ódýrara, en ótrúlega ljúffengt engu að síður.

Í gær söng ég svo með Stöku á Nordatlantisk julekoncert (ég var auðvitað sjanghæaður í Stöku, sem var mjög gaman), og í dag fórum við á tónleika með Yo-Yo Ma í óperunni. Hann var að fá Leonie Sonnings Musikpris og hélt einhverja þá rosalegustu sellótónleika sem ég hef heyrt. Hann byrjaði á Arpeggione, Sjostakovitsj-sónötunni og Le grand tango. Þetta hefði nú næstum því verið heilt prógramm fyrir aðra sellista, en nei, þetta var allt fyrir hlé. Svo kom nútímastykki og Franck, og 3 aukalög. Maðurinn er ótrúlegur. Þegar hann spilar er hreinlega eins og hann sé tónlistin holdi klædd. Hann spilaði hvern einasta frasa af svo mikilli innlifun og sannfæringu að maður gleymdi stund og stað. Orð eins og tækni eða túlkun eiga bara ekki við þegar maður lýsir svona flutningi. Það er allt gert í þágu tónlistarinnar og flytjandinn hefur enga þörf fyrir að nota tónlistina til að gera sjálfan sig meiri. Tónlistin er stærri en við sjálf, sagði hann í þakkarræðunni og þetta viðhorf skín í gegn þegar hann spilar. Hjá mestu listamönnunum haldast auðmýkt og yfirburðir í hendur.

Tilvitnun dagsins

Be who you are and say what you feel, because those who mind don´t matter and those who matter don´t mind.
--Dr.Seuss (Theodor Seuss Geisel)

Ég lifði þetta af

Og raunar gott betur, því matarboðið var alveg stórskemmtilegt. Fyrir utan gestgjafahjónin voru þarna saman komin Ole tónlistarfræðingur/kórstjóri og konan hans, Britta sem er með mér í grúskinu og maðurinn hennar, og Trude,sem var einu sinni forstjórafrú í Norræna húsinu í Reykjavík.

Kannski hefði einhverjum fundist meðalaldurinn í þessu matarboði í hæsta lagi, en ekki mér. Þótt ég hafi verið a.m.k. 25 árum yngri en næstyngsti gesturinn. Ég er nefnilega svo gömul sál.

Trude var sérlega fyndin og kunni fullt af skemmtilegum sögum. Hér er ein sem kom upp úr dúrnum þegar við tónlistarfræðingarnir vorum komnir á kaf í nördaskapinn og vorum að tala um transpósisjónir: Þegar átti að setja upp fyrstu óperuna í Þjóðleikhúsinu kom í ljós að það þurfti að transpónera nokkrum aríum niður um heiltón fyrir einn aðalsöngvarann og skrifa viðkomandi hljómsveitarparta upp á nýtt. Þetta kostaði peninga sem GR þjóðleikhússtjóri tímdi ekki að láta í jafn ómerkilegan hlut. En hann var ekki lengi að finna lausn sem hann var viss um að myndi spara 50% af kostnaðinum og sagði sigri hrósandi: Við transpónerum bara niður um hálftón!

Þetta væri samt fyndnara ef það væri ekki ennþá til svona fólk.